Alaaddin, yıllar, yıllar evvel, develer tellal pireler berber iken, Arabistan’da yahut, ona benzer, onun kadar uzak ve onun kadar kumlu başka bir yerde yaşayan, anası hasta, babası ölü bir oğlandı.
Bir gün, yolda bir çaydanlık buldu Alladdin, kirini pisini temizlemek için ovuşturdu elleriyle, iyice temizledi eve gelene kadar. Annesine gösterdi:
“Hadi anne, çay yapalım şimdi”. Annesi, avuçlarını Alaaddin’e döndürüp, medet yokmuş gibi baktı oğlunun gözlerine:
“Çay ne arar bizim evde oğlum, yemeye ekmeğimiz yok”.
İşte Alaaddin o an beyhude bir umutla dolu, yarı vazgeçmiş, dileğini diledi:
“keşke biraz çayımız olsaydı”.
Dünyanın hiçbir yerinde durduk yere çay olmazdı, Alaaddin ve annesi su içtiler, susuzluklarını giderdiler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder